Nie tylko w okresie Wszystkich Świętych aktualne pozostają pytania o prawo do grobu, jego charakter czy też kwestie ewentualnego dziedziczenia tego prawa. Odpowiedzi na to pytanie dostarcza analiza ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych z dnia 31 stycznia 1959r. (Dz.U. 1959 nr 11 poz. 62 z późn. zm.) w szczególności art. 10 tejże ustawy, jak również bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz regulaminy poszczególnych cmentarzy.

Sąd Najwyższy już w wyroku z dnia 13 lutego 1979r. do sygn. I CR 25/79 wskazał na dwojaki charakter prawa do grobu. Z jednej strony jest to dobro osobiste człowieka, jako prawo do tego, aby jego zwłoki zostały pochowane w konkretnym miejscu, z drugiej strony jest to prawo o charakterze majątkowym, bowiem nabycie miejsca na cmentarzu i postawienie nagrobka wymaga poniesienia nakładów finansowych.

Jednakże z uwagi na fakt, iż przeważające znaczenie mają dobra osobiste prawa do grobu, prawo to nie podlega regułom dziedziczenia. Tym samym prawo do grobu nie może być przedmiotem działu spadku ani podziału majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami. (Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 2 grudnia 1994r., sygn. akt III CZP 155/94).

Wyjątkiem, gdy prawo do grobu ma charakter wyłącznie majątkowy jest sytuacja gdy w grobie nie została jeszcze pochowana żadna osoba, a prawo niemajątkowe do pochowania w tym grobie osoby, która nabyła prawo do pochowania wygasło. Tylko w takiej zatem sytuacji prawo takie może być zbywalne i podlegać ogólnym zasadom dziedziczenia.

Stanowisko to podtrzymał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 grudnia 2010r., sygn. akt I CSK 66/10, wskazując, iż pochowanie w grobie wyłącza możliwość dziedziczenia prawa do grobu z uwagi na dominację prawa osobistego nad majątkowym w zakresie prawa do grobu.

Szukasz adwokata w Nowym Sączu? Potrzebujesz porady prawnej? Zapraszam do kontaktu.

Przeczytaj także